Ήταν σαν να είχε ανακαλύψει μια πελώρια σπηλιά πλάι της, σαν να βρήκε το κλειδί και ξεκλείδωσε τις αναμνήσεις, αυτές που τόσα χρόνια φυλάγονταν στα βάθη της και είχαν σχεδόν μουχλιάσει στον χώρο της φυλακής τους. Καθώς όμως τις έπιανε μία μία και τις έβγαζε έξω στο καθαρό φως, είδε με έκπληξη πως είχαν χρώματα, φορέματα με νταντέλες, αρώματα, αποξηραμένα μπουκέτα λουλουδιών, κορδέλες, δρομάκια με βασιλικούς και κόκκινα γεράνια. Τόσο άρωμα μέσα στη φυλακή, τόσο χρώμα…, πού κρυβόταν όλα αυτά τα χρόνια…; Ο Χρόνος περπατούσε αγέρωχος και σκληρός πάνω στα δρομάκια, ήταν τόσο νέος πάντα, λες και γεννήθηκε πριν από μερικά χρόνια
Στέλλα Σαμούρη (Βιογραφικό οπισθόφυλλου)
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσα το Β’ Γυμνάσιο Θηλέων και τη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Μπήκα στα γρανάζια της μαχόμενης δικηγορίας, την οποία άσκησα για χρόνια. Σήμερα, πλέον, χαίρομαι που έκλεισε κι αυτός ο κύκλος της ζωής μου. Σήμερα είμαι ελεύθερη να ονειροπολώ και απερίσπαστα να αφουγκράζομαι και να γράφω. Γράφω πολλά… «Δικά μου» είναι το Δάκρυα από Λεμόνι (2003), Ο Χορός της Ψυχής (2005) από τις εκδόσεις Ερωδιός. Το Σαν Άρωμα Βροχής το έγραψα πριν χρόνια, ήρθε η ώρα να το μοιραστώ μαζί σας.